یــــکـــرنـــگــــی

خانۀ دلم چه خالی و بی صداست

آسمانش ابری و بارانیست

سکوتش سرد و سنگین

نگاهش خیس از باران

صدایش بی صداترین فریادهاست

پشت نگاه خیسش دریای متلاطم غمهاست

وقتی می خواد بباره بی صدا می باره

وقتی می خواد حرف بزنه بی صدا حرف می زنه

وقتی هم که میشکنه بی صدا میشکنه

سکوتش یه دنیا فریاد بی صداست که در گلو خفه شده

تمنای نگاهم نگاهی بی ریا و پاکه

نگاهی که یه دنیا صداقت و معرفت توش باشه

نیاز دلم داشتن یه هم صدای یکرنک و مهربونه

یکی که با دروغ ها و دورویی بیگانه باشه

کسی که آدمو به خاطر خودش بخواد به خاطر انسانیتش نه به خاطر منافعش

تو این دنیای پر از ریا و تزویر هر کس یه رنگیه هیچ آدم یکرنگی ندیدم

یکی با دروغ ها و دورویی هاش و یکی با غرورش آدمو می شکنه

چرا ما آدما فقط ایراد دیگران رو میبینیم اما ایرادای خودمونو نمی بینیم ؟؟؟

چرا سعی داریم دیگران رو اصلاح کنیم اما برای اصلاح خودمون هیچ تلاشی نمی کنیم ؟؟؟

چرا انقدر راحت دل میشکنیم اما طاقت اینکه دل خودمون رو بشکنن نداریم ؟؟؟

نمی دونم بعضی آدما چطور می تونن بین دیگران اختلاف ایجاد کنن و بعد با خیال راحت بشینن  

و تماشا کنن!؟؟؟

نمی دونم اون دنیا چطوری جواب خدا رو میدن ؟؟؟

هر چند که فکر می کنم براشون مهم نباشه مهم قصدشونه که بهش میرسن و بعد با لذت تماشا می کنن !!!

نمی دونم واقعا میشه اسم انسان رو این جور افراد گذاشت یا نه ؟؟؟؟

اخه انسان واقعی که دل نمی شکنه و نسبت به هم نوعش بد نمی کنه و هر کاری که انجام میده 

 اول برای رضای خداست و بعد برای رضای بنده خدا کسی که رضای خدا مد نظرش باشه 

 هیچوقت بندۀ خدا رو هم نمی رنجونه !!!

کاش به جای تفرقه انداختن بین دیگران و ریاکار بودن کمی به خودمون بیایم و همیشه باعث
دوستی ها و رابطه های خوب بین دیگران باشیم نه اختلاف انداختن ، به جای دل شکستن
دلی رو به دست بیاریم و همه با هم یکرنک و بی ریا باشیم . هر چند از این ای کاش ها
زیاده اما حیف که عمل کنندش کمه !!!