حرفهای گفته و نا گفته

حرف هایی هست برای گفتن که اگر گوشی نبود نمی گوییم و حرف هایی هست برای نگفتن، حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورد و سرمایه ماورایی هر کس  حرفهایی است که برای نگفتن دارد حرفایی که پاره های بودن آدمین و بیان نمی شوند مگر مخاطب خویش را بیابند.

شاندل در مقدمه کتاب آفرینش 

ای کاش آدم ها اونقدر که برای خوابیدن، غذا خوردن، استراحت و . . . وقت می زارن یه چند دقیقش هم برای فکر کردن تلف کنن!!! 

وقتی که این رو شنیدم گفتم که به موضوع تارنگار "حرف های ناگفته" می خوره. البته حرفهای ناگفته شاندل  با حرفهای ناگفته ما از زمین تا زیر زمین با هم فرق دارن چشمک  

چرا بعضی ها تا با یکی دوست می شن و دو هفته ای از دوستشون میگذره فکر میکنن اون خودشه اون کسی که می تونه باهاش درد دل کنم حرفمو می فهمه. اما چند رو بعد می بینه که نه تو زرد از آب در امد.

چیزی که در این مدت در چت خیلی بهش برخورد کردم نمی دونم چرا این کار رو می کنن در تعجبم که اینها چطور می تونن راحت اینجور حرف بزنن؟

بابا لازم نیست  که فلانی بفهمه که دیشب چی خوردی یه کم فکر کنین ببینید که اون شخصی که داری باهاش صحبت میکنی کیه؟ بدون که آیا برای شنیدین اون حرف ها ظرفیت داره یا نه؟ حرفهای تو رو درک می کنه؟ می دونه چی می خوای بهش بگی؟ هر حرفی رو که نباید گفت و اگر هم می خوای حرف بزنی برو اون گوش رو پیدا کن که بفهمه.

توی این دوره و زمونه آدم خیلی حرفا می شنوه اما هر حرفی که هرکس می زنه نباید که شنید. به نظر من باید اون ببینی که اون حرفهایی که گوش ما می شنوه چی هستند و چی می خوان بگن؟ گوشمان باید اون حرفها رو که میشنوه درک کنه.  البته خیلی از حرفهایی که آدم می شنوه ازش فهمیدن رو نداره و فقط فقط باید شنید!  و باید یه گوش در باشه یه گوش هم دروازه.

اما امان از اون حرفهایی که هر کس برای نگفتن داره. حالا فکر کنیم که اون حرفها رو باید به کی بزنیم که لیاقت داشته باشه. . . .

از دوستان هم معذرت می خوام خیلی سعی کردم جوری بنویسم که همه بفمند من هم اینجوری می نویسم و نگارشم همینه چشمک