کاشکی

کاشکی واژه ی درد آور این دوران است 

کاشکی جامه ی مندرس امیدی است که تن حسرت خود پوشاندیم 

کاش می شد دل دیوار پر از پنجره بود           و قفس ها همه خالی بودند 

آسمان آبی بود           و نسیم روی آرامش اندیشه ی ما می رقصید 

کاش می شد که غم و دلتنگی راه این خانه ی ما گم می کرد 

کاش می شد دشنام جای خو را به سلامی می داد وکمی مهربانتر بودیم 

کاش ما تجربه ای می کردیم: 

شستن اشک از چشم                 بردن غم از دل                   همدلی کردن را 

کاش می شد که کسی می آمد باور تیره ی مارا می شست 

و به ما می فهماند                   دل ما منزل تاریکی نیست 

اخم بر چهره بسی نازیباست 

بهترین واژه همان لبخند است که ز لبهای همه دور شده است 

کاش می شد که به انگشت نخی می بستیم تا فراموش نگردد که هنوز انسانیم 

کاش در باور هر روزه مان فکر می کردیم که چرا سنگ شدیم؟ 

کاش می شد که شعار جای خود را به شعوری می داد 

کاش می شد که کسی می آمد و به ما می فهماند که چقدر از خدا دور شدیم........ 

کاش می شد که کمی قدر وزن پر یک شاپرکی ما مسلمان بودیم!