سایه روشن

الان که داشتم نوشته های بقیه رو می  خوندم متوجه شدم

که یه بار هم بیاید حرفایی که تو زمان نومیدی نشتید رو آپ کنید....

این یکیشه  مال  دوران زجر روحیه...

     

من هستم بهراد با قلبی خالی از ایمان با سری خالی از شور

با دستانی خالی از دستی یاری دهنده ،با خدایی که آنرا در

تاریکی زنگاروار درونم کشته ام ،با ذهنی که آنرا اسیر پوچ کرده ام

با نگاهی فراسوی عالم اما تهی از یک لحظه درنگ.

گناه از بیشه ی رگهایم بیرون می خیزد اما من آن گناه کار نیستم

دروغ را دوست می دارم بدون آنکه بدانم دروغ بود آنچه بخود گفتم

گول می زنم وجور پیر تنهایم را.

عرق زردی بر بدنم نشسته است.خدا دیگر مرا نخواهد بخشید اگر خدایی باشد.

چگونه می شود مرگ خودت را توجیه کنی که مرگ من با بقیه مرگها فرق داشت.